Objawy choroby parwowirozy u psów obejmują powiększenie serca, wyraźne poszerzenie lewej komory oraz obecność białego, pienistego płynu w tchawicy. U niektórych psów może wystąpić skrócenie śledziony i zmniejszenie masy śledziony. W przypadku śmiertelnym pies może być chory klinicznie, ale nadal leukopeniczny.
W ciężkich przypadkach parwowirus może doprowadzić do odwodnienia i uszkodzenia narządów. Ponieważ parwowirus może wpływać na komórki krwi i szpik kostny, niezbędna jest natychmiastowa, całodobowa opieka weterynaryjna. Leczenie obejmuje zazwyczaj podawanie leków objawowych i płynów dożylnie. Inne metody leczenia mogą obejmować leki kontrolujące wymioty oraz leki przeciwwirusowe stosowane w przypadku wtórnych zakażeń. W skrajnych przypadkach może być konieczna transfuzja krwi od psa dawcy.
Przyczyna tej choroby nie jest znana. Wirus znany jako parwowirus jest częstą przyczyną krwawej biegunki u psów. Choroba ta jest wywoływana przez parwowirusa (CPV), rodzaj wirusa, który po raz pierwszy pojawił się w 1978 roku. Wirus ten szybko przechodzi z jednego pokolenia na drugie. Jest on podobny do wirusa szczepionkowego CPV-2, a w hodowlach tkankowych szybko dochodzi do akumulacji mutacji.
U szczeniąt i młodych psów CPV może prowadzić do niewydolności serca. Około 70% zakażonych szczeniąt umiera z powodu niewydolności serca. U pozostałych 30% dochodzi do rozwoju zmian patologicznych, a następnie do śmierci po kilku miesiącach lub latach. Najbardziej dramatycznym objawem zapalenia mięśnia sercowego wywołanego przez CPV-2 jest nagła śmierć. Szczenię zapada się, oddycha dusznościami, a czasami ma drgawki. Ostra niewydolność serca występuje u szczeniąt w wieku od czterech do ośmiu tygodni. Choroba może również powodować znaczny wzrost miana przeciwciał w surowicy.
Wirus parvo może żyć w środowisku przez dziewięć lat lub dłużej. Łatwo rozprzestrzenia się przez kontakt z odchodami zakażonych psów i bardzo trudno jest mu zapobiec. Wirus może przenosić się z psa na psa przez buty, posłania, miski z jedzeniem i zanieczyszczone powierzchnie. Często wirus nie jest śmiertelny, ale może prowadzić do odwodnienia i wtórnych zakażeń. Choroba parwowiroza u psów jest wywoływana przez wirusa, który atakuje serce i tkanki limfopoetyczne.
Kiedy wirus zainfekuje jelita psa, atakuje młode komórki układu odpornościowego. W ten sposób niszczy najlepszy mechanizm obronny organizmu. U zakażonych psów dochodzi do obniżenia liczby białych krwinek i zmniejszenia szpiku kostnego. W rzadkich przypadkach pies może pozostać bezobjawowy, będąc nosicielem wirusa. Jeśli jednak infekcja zostanie w porę wykryta, może prowadzić do poważnych powikłań.
Najczęstszym typem parwowirusa psów jest CPV-2b. W przeciwieństwie do swoich ludzkich odpowiedników, ten szczep jest zakaźny i może wywoływać choroby przewodu pokarmowego u szczeniąt i starszych psów. Obecnie dostępne szczepionki przeciwko temu wirusowi są skuteczne, ale niektóre psy mogą zachorować na parwowirusa nawet po szczepieniu. Tak więc szczepienia są niezbędne dla zdrowia Twojego psa. Jeśli jednak Twój pies zostanie zarażony parwowirusem, upewnij się, że został natychmiast zaszczepiony.
Parwowirus jest wysoce zakaźny i atakuje przewód pokarmowy oraz szpik kostny. Zakażony pies staje się słaby, anemiczny i odwodniony. Szczególnie podatne na tę chorobę są szczenięta. Szczepionki znacznie zmniejszają ryzyko wystąpienia parvo u szczeniąt. Zakażeniu u szczeniąt często towarzyszy krwawa biegunka, która jest znacznie gorsza niż kał. Dorosłe psy mogą nie wykazywać żadnych objawów, ale nadal mogą zarażać inne psy.
Równie ciekawe:
